Хаалга тогших чимээгээр яалт ч үгүй үүдэндээ очлоо. -Хэн бэ -Ханболд байна аа, хаалга онгойлгооч. -Үгүй ээ чадахгүй чи эндээс яваач-Яасан ч явахгүй хаалгаа онгойлгохгүй юм бол тогшсоор байгаад өглөө хүргэнэ шүү-Тэгвэл би цагдаа дуудлаа шүү -Тэг тэг би цагдааг ирэхлээр дээшээ гүйгээд нуугдчихна, тэгээд чамайг худлаа дуудлага өглөө гээд загнаад яваад өгөхөөр нь би дахиж ирээд л тогшино доо…
Соёлоо өөрийн эрхгүй инээмсэглэлээ, энэ ярьж байгааг нь ээ яах аргагүй Ханболд мөн дөө. Ер нь хаалгаа онгойлгоод яв гээд хэлчихье (гэж бодсон боловч, Соёлоо өөрөө хаалгаа онгойлгох тун их хүсэл дүүрэн байлаа) Хаалга аяархан нээгдэхэд цаана нь Ханболд огт гэм хийгээгүй хүн аятай инээмсэглэн зогсож байлаа. Соёлоо хаалгаа битгий хаагаарай, надад чамтай ярилцах зайлшгүй чухал зүйл байна. Чи намайг гэртээ оруулахгүй гэвэл хоёулаа ойрхон гараад ярилцая тэгэх үү гэж Ханболд царайчлан өгүүлэв. Үгүй ээ чамтай ярих зүйл одоо надад байхгүй, чамаас асуух ганцхан зүйл надад байсан. Чи яагаад юуны учир намайг гэнэт орхиод, хэл сураггүй зугтаах болсон гэдгийг л асуухыг тун их хүсч байсан, гэхдээ одоо энэ асуултын хариу юу ч байсан надад сонирхолгүй болсон. Тиймээс одоо чи явж үз хэмээн Соёлоо эрсхэн хэллээ. Үгүй ээ яагаад салсанаа, бас яагаад чиний өмнө одоо ингээд зогсож байгаагаа хэлэх гэж би хаа хол Англи улсаас долоохон хоногийн өмнө нисч ирсэн. Тиймээс одоо ямар ч байсан энэ бүхнээ хэлж сэтгэлээ амрааж авна, чи дараа нь яахаа өөрөө шийднэ биз дээ гээд Ханболд өмнөө уцаартай зогсох Соёлоог дөлгөөхөн бас гуйсан харцаар ширтлээ. Соёлоо түүнийг одоо л нэг тухтай харлаа, бага зэрэг махлаг болсон нь улам ч зохио юу даа. Гэхдээ царай нь тийм ч сайнгүй, ядрангуй бас шаналангуй харагдаж, өтгөн хөмсөгнийх нь завсар үрчлээ үүсэхэд бэлэн болжээ. Ханболд Соёлоогийн гараас барьж, юутай ч ядаж багийн найзын ёсоор жаахан ярьж сууя л даа, чамаас салаад намайг шаналж зовоогүй гэж арай бодоод байгаа юм биш биз дээ. Хичнээн хайртай байсныг минь чи сайн мэдэж байгаа. Харин яагаад яваад өгсөн, одоо яагаад буцаад хүрээд ирсэнийг минь сонсооч дээ гуйж байна, тийм ч орой болоогүй байна шүү дээ хэмээн тасралтгүй гуйсаар байлаа. Соёлоо нэг эргэлзэж ирсэн боловч Төгөлдөрийг санаад биеэ хүчлэн барьлаа. Би эрт ажилтай одоо ороё, чи буцаад Англи руугаа ниснэ биз, надад чамайг сонсох хүсэл алга магадгүй хоёр жил болоод ирсэн бол сонсох ч байсан билүү, даанч одоо хүсэл алга гээд гараа угз татан тавиулаад хаалгаа хаах гэтэл… Ханболд шалан дээр сөхрөн суугаад чин сэтгэлээсээ уйлж эхэллээ, түүний дуунд гуниг гутрал цөхрөл бүгдээрээ нэвт сонсогдож байх ажээ. Хүүе ээ, урд нь Соёлоо түүнийг ингэж асгартал уйлж байгааг бүү хэл, нэг том дусал нулимс гаргаж байгааг ч үзээгүй сэн. Соёлоо сандарч бачимдан хаалгаа дэлгэж хаячихаад, Ханболдыг босгох гэж оролдож эхэллээ. Эр хүн түүний өмнө хэзээ ч ийм гашуудалтай уйлж байхтай таараагүй тул Соёлоо Ханболдыг босгох, уйлахыг нь болиулах гэж элдвээр аргадан сандарч гарав. Арай гэж Ханболдыг элдэв зүйл үглэн байж босгож гэртээ оруулсан боловч, Ханболд тайтгарсангүй уйлсаар байгаад Соёлоогийн сэтгэл эмтэрлээ. Хөөрхий минь түүнийг үзэн ядаж байсан болохоос биш, ямар нэг болохгүй зүйл байгаа болоод уулзахгүй зугтаад байдаг болчихлоо гэж даанч бодож үзээгүй толгой биш үү би…Соёлоо хэмээн үг сүггүй мэгшин уйлах тэрхүү том залуу, анхныхаа хайрын эзнийг хараад Соёлоо өөрийн эрхгүй даган уйлж эхэллээ. Чи тэгвэл яагаад надтай уулзахаас үхэлдэн зугтааж байсан юм бэ, намайг ч бас чамд хичнээн хайртайг мэдэж байсан мөртлөө надаас чи яаж зугтааж үйлийг минь барлаа даа.Намайг яана даа гэж бодож үзсэн үү чи. Соёлоо хэлэх тусам мартагдсан гомдол нь сэргэж, цээжний мухарт хадгалсан бүхэн нь сад тавин нулимсаар нь гарч, хоёулаа өөд өөдөөсөө харан уйлж гарчээ. Нулимс дүүрэн нүдтэй Ханболд өөдөөс нь харж мэдсээн, уулзахгүй гэж би даанч мунхагаар шийдсэн, гэхдээ одоо чи намайг сонсооч дээ. Чи намайг одоо цохиж зодоод ч хамаагүй бухидлаа тайл, дараа нь хоёулаа ярилцая, чи заавал намайг сонсох ёстой гэж зөөлөн хэлэв. Соёлоо уйлахаа больж, Ханболдыг сонсоод эгцлэн харлаа. Эр хүний нулимсанд хацар нь цайрдаг гэж үнэн юм байна. зурвас татан цайрсан нойтон хацрыг нь Соёлоо гарыхаа араар аяархан арчина. Тиймээ юу ч болсон Ханболдыг сонсох ёстой, яасан юм бол өөрөөсөө хичнээн мянган удаа асуусан биш гэж үү. Соёлоо нүүрээ угаагаад, шорлог ханхлуулан даллах олон олон задгай кафе тийш зуны шөнийн дулаахан салхинд ярилцахаар шийдэн хоёулаа гарлаа.Зохиолч Сиенна. Шүхэр дэлгэн зассан задгай кафены захдуухан суудалд Ханболд суугаад, Соёлоод сандлыг нь дөхүүлж өглөө. Дахин ингэж уулзахгүй гэдгээ хэлэх гэж гарч ирсэнийг минь ойлгож байгаа биздээ, үүнээс хойш цаг зарцуулж чадахгүй, тиймээс ч би удахгүй гэртээ харьна хэмээн Соёлоо өгүүлэв. Мэдэж байна аа гэхдээ уулзах хүсэлтийг минь хүлээж авсан чамд их баярлалаа, чамайг надтай тааралдахаар яах бол гэж мөн ч олон удаа бодож үзсэн дээ. Гэхдээ болзож суухад чинь гэнэт харна гэж огт санаж явсангүй ээ хэмээн Ханболд ирсэн зөөгчид захиалга өгчихөөд яриагаа эхлэв. Зуны дулаахан шөнийн ануухан салхи та нар тавтай сууцгаа гэх шиг намуухан бүлээхэн салхиар тэднийг тойрон илбэнэ.Ай Соёлоо минь дээ… Хэзээ нэгэн цагт чи бид хоёрын дундуур хүн орох юм бол, эсвэл асуудал үүсэх юм бол хэнд ч итгэхгүйгээр биенийхээ өөдөөс харж суугаад учраа ололцоно гэж бие биедээ амласнаа мартаагүй биздээ. Зөвхөн ганцхан энийг л зөрчсөнөөс болж өдийд чи бид хоёр бараг гурван жилийг тус тусдаа үджээ. Чамайгаа буруугүй гэдгийг ердөө гуравхан сарын өмнө мэдчихээд, хичнээн ч олон мэйл нисгээд чамаас хариу алга байсаан. Тэсч чадахгүй би сургуулиа хаяад чамдаа буруугаа хүлээх гээд нисээд ирлээ. Чамдаа биш өөр хүнд итгэсэн намайг энэ он жилүүд шийтгэсэн дээ. Саяханыг хүртэл би чамайг намайг хуурсан, итгэл сэтгэлийг минь уландаа гишгэсэнд тооцоод уурлаж шаналж, бурууг өөрөөсөө биш чамаас эрж байсан нь үнэн. Сэтгэл зүрхэнд минь нэгэнт байр сууриа олчихоод, өөр хэнийг ч нэвтрүүлэхгүй байгаа чиний дүр төрхийг мартах гэж, чамайг хайрлахаа байх гэж хичнээн ч их хичээгээд, шаналал нэмэгдэнэ үү гэхээс чи мартагдсан удаагүй ээ. Хүний нутагт харь газар оччихоод, хайрлаж дассан чамд гомдсон сэтгэлээ өвөртөлчихөөд, хичнээн ч удаа зүрхэндээ уйлав даа. Ханболдын үг бүр нь үнэнээсээ сонсогдож байгаад Соёлоо туйлын ихээр гайхаж сонссон үг бүрд нүд нь бүлтийн гайхаш тасарч суулаа.Би яасан юм бэ…Соёлоо өөрийн эрхгүй яриаг нь таслан асууж орхив. Чи тэр нэгэн өдөр манай ангийн Оогийд үнсүүлээд зогсож байсныг чинь би Цогоотой явж байхдаа хараад, цээжин дотор гал манас гээд л ухаанаа алдчихсан. Яаж явж хар өдрөөр бааранд орсоноо ч ойлгоогүй ээ, өдөржин оройжин Цогоотой архидаад маргааш орой нь муухай царайтай юм чамтай уулзаад юу байна, юу байна гээд л баахан асуусныг санаж байна уу. Тэгтэл чи юу ч болоогүй юм шиг хэнэггүй царайлчихаад, чи яагаа вэ, хэзээ уугаад яагаад ийм муухай царайлчихсан юм гээд гэм зэмгүй хүн шиг хүн шалгаагаад суухад чинь чамд итгэх итгэл ор мөргүй арилж, тэгсэн хирнээ хайрласан сэтгэл минь хэвээрээ байгаад хичнээн их бухимдсан гээч. Тэгээд л маргааш өглөө нь чамаас холдож монголоос явахаар шийдээд английн виз хөөцөлдөж эхлэж байтал чи ч гэнэт гадагшаа явах болчихсон байсан. Утсаа тас салгаад, уулзахыг огтхон ч хүсээгүй байсан ч чиний явахын урд шөнө онгоцны буудал гаргаж өгч, чамайг нэг харахсан гэж шөнөжөн нойргүй хоносон ч гэлээ, Оогий гаргаж өгнө гэсэн цуу үгийг сонсоод гутарч гансарч хардсандаа галзуурах шахаж байсан. Ингээд дараа нь би ч бас энэ бүхнийг тас мартахаар англи нисч одсон доо. Дотроо би чамайг буруутгасан чигээрээ монголыг орхиод ниссээн. Урд нь Цогоотой хэд хэд уулзахад Оогий та хоёрыг учиртай болж байгаа юм бишүү, харгүй явж байж алдах вий дээ гээд үг хаяад байхад нь би үг чинээ санаагүй чихнийхээ хажуугаар өнгөрүүлсэн байсан сан. Тэгтэл гэгээн цагаан өдөр өөрийн нүдээр харахаас илүү би хэндээ итгэхэв дээ. Тэгээд ч очиж очиж муу Оогийтой юу хэмээн эр хүний хор шарандаа ганц үг чамд хэлэлгүй, утсаа ч авахаа больж зугтааж байсан. Хэрвээ маргааш нь уулзахдаа чамайг буруугаа хүлээж үнэнээ хэлэх юм бол уучилна гэж бодож явтал, чиний гэмгүй хэнэггүй царай, юу ч болоогүй мэт байдлыг чинь хараад тэвчээр минь үнэхээр хүрээгүй ээ. Ингээд салж одоё өөрөө ойлгож байгаа байх, элэг бариулдаг эр хүн нь лав би биш гэж бодоод яваад өгсөн дөө хөөрхий…Ханболдын яриаг сонсох тутам Соёлоогийн нүдэнд өөрийн эрхгүй нулимс цийлэгнэн хацрыг нь даган урсаж эхэллээ. Тиймээ тэр нэгэн гайтай өдрийг Ханболдод хэлэхгүй гээд тас нуучихсан нь эцэстээ тэр хоёрын салах түлхүүр нь болсон байж гэж зүүдлээ ч үгүй явсан байж. Ханболдыг буруутгаад байсан болохоос биш бурууг өөрөөсөө эрж хайсан билүү. Ханболдын ангийн залуутай танилцсаны дараа хоёр гурав тааралдтал нэг л биш харцаар хараад байсан сан. Дараа нь гэнэт утсыг нь олоод яриад байхаар нь нэг тоглоом болгож, нэг дургүйцэж хүртэл үзсэн билээ. Ханболдын санааг зовоохгүй гэсэндээ тэр тэнэг залуугийн тухай огтхон ч дурсаагүй ээ. Тэр гайтай өдөр утасдаад Ханболд бид хоёр явж байгаад цаадах чинь утас түрийвчээ гээчихээд хайгаад байна, яаралтай арван мянган төгрөг хэрэгтэй болоод, чамд хэлье гэсэн яах юм гээд байна чи аваад ирж чадах уу, ирэхлээр чинь тайлбарлая гэж билээ. Соёлоо сандраад хаана очихоо заалгаж аваад, яасан юм бол гээд гайхсаар бушуухан очтол Ханболд байхгүй заасан газар нь Оогий ганцаараа зогсож байсан сан. Ханболд хаачсан юм бэ юу болов гээд асуутал, одоохон ирнэ гээд аар саар юм ярьж байснаа уруул хацрыг нь дайралдуулан гэнэт үнсэж орхив. Гайхсан Соёлоо бараг арваад секунд хиртэй хөдлөж ч чадалгүй хөшсөнөө гэнэт сэхээ орж, Оогийг үсэртэл нь алгадаж аваад уур хорсолдоо багтран учиргүй уйлсан сан. Утсаа алдсан гэдэг үгэнд нь хууртаад Ханболдруу залгаагүй ирсэндээ өөрийгөө зүхэн, Оогийг харааж загнасаар буцаад гүйсэн билээ. Тэгтэл хэдхэн харайгаад Оогий гүйцэн ирж, уучлалт гуйн эсэн бусын юм ярьсаныг сонссон ч үгүй. Харин одоо уучилбал дахиж хэзээ ч түүнрүү утасдаж байхгүй гэхлээр нь арайхийн тайвширч, хайртай ч гэнэ үү юу ч гэнэ үү үгийг нь тоож сонсолгүй хаяад явсан сан. Гэртээ ирээд хацар нүүрээ зулгарч улайтал нь угааж орхиод Ханболдод хэлэх үү үгүй юу гэж нилээд их эргэцүүлж байгаад юутай ч азнахаар шийдсэн билээ. Тэгтэл маргааш орой нь хачин муухай харцтай, шартсан царайтай Ханболд цаанаа л нэг ёозгүй дүнсийгээд байхлаар нь хэлэхээ болихоор шийдээд яасныг нь асуусаар байтал уурлаад гараад явчихсаныг эргэн санав. Энэ бүтэлгүй явдалтай холбоотой байжээ гэдгээ одоо болтол ухаарч ойлгодоггүй тэнэг толгой вэ яасан.Ханболдоо…Соёлоо өөрийн эрхгүй урсан гарах нулимсаа арчин тайлбарлахаар дуугартал, Ханболд түүний гарыг зөөлөн барьж хэрэггүй ээ Соёлоо би үнэнийг нь мэдчихсэн, гэхдээ харамсалтай нь гуравхан сарын өмнө л мэдлээ. Чи надад хэлэх гэсний хэрэггүй ээ. Цогоо одоо Лондонд байгаа, их санасан газар гэдэг шиг нилээд л зутруу байхаар нь би ангийн залуу гээд гэртээ нэг сар байлгаад ажил олж өгсөн юм аа. Бөөн баяр болоод нэг орой ирсэн чинь хоол хийгээд нэг шил виски авчихжээ, цалин буусан гэнэ. Би яах нь вэ гэсэн ч, тэгээд хоёулаа жаал ууж суулаа. Тэо орой Цогоо надад хэдэн хундага татчихаад үнэнээ хэлсэн дээ. Оогий Цогоогоор урд нь үг хэлүүлээд байсан нь санаатай байж ээ, тэр өдөр Цогоо хэргээр намайг дагуулж тэрүүгээр явж харуулсан юм байж. Даанч өглөөнөөс хойш хүн ээрүүлдээд салахгүй байсан юм. Оогий чамайг тоогоогүйд хорсоод тэгсэн гэнэлээ. Чамайг уйлж уурлаж байсныг чинь сонсоод Цогоог дор нь тэсэлгүй хэд хэд шанаадчихсан. Буруугаа хүлээгээд өөдөөс эсэргүүцэхгүй байхаар нь хэрвээ хэлээгүй бол яах ч байсан юм билээ дээ гээд больсон. Гэхдээ л анхны минь хайр дурлалыг бусниулж, чи бид хоёрыг салгаж өдий хүртэл зовоосон түүнийг уучлаагүй ээ. Маргааш нь л гэрээсээ явуулсандаа, нэгэнт ажилтай болсон хүн өөрийгөө болгоно биз дээ. Тэр цагаас хойш бүтэн гурван сар чамруу имэйл бичлээ. Утсаар ярих гэхээр сэтгэл өвдөөд, үнэхээр буруугүй чамайгаа яаж зовсоныг төсөөлж бодохоор үлгэн салган л амьдарч явлаа. Энэ хугацаанд чамайгаа санах, хайрлах минь улам ч нэмэгдэж, өөрийн эрхгүй буруугаа хүлээж чамайгаа нэг харахын хүслэн болоод нисээд ирсэн минь энэ. Маргааш чамтай уулзана гэж бодож явж байгаад өнөөдөр чамтай дайралдчихлаа даа. Ингэж хэлээд Ханболд санаа алдан, сандлаа татаж Соёлоогийн өөдөөс харан суулаа. Соёлоо минь намайг уучлаач дээ. Чамдаа одоо хүртэл халуун хайртай хэвээрээ, муу хүмүүс бид хоёрыг салгах ёсгүй ээ… Соёлоо өөрийн эрхгүй доод уруулаа тас зуугаад гомдлын нулимс асгаруулсаар л. Ямар муухай орчлон бэ. Ямар муухай сэтгэлтэй залуу вэ. Ханболдоо би чамайг уучилсаан. Чи буруугүй, би ч гэсэн тэр дор нь чамд хэлсэн бол хаанаас ийм зүйл болох вэ дээ. Чиний сэтгэлийг зовоохгүй гэсэндээ тэр үед хэлээгүй юм шүү дээ. Энэ жилүүдэд чамайг мартах гэж хичнээн ч шаналгаатай он жилүүдийг үдлээ. Чамайг би уучиллаа. Гэхдээ одоо би яах вэ. Уучлахаас өөр яаж ч чадахгүй нь ээ, Төөгөө нь гэртээ сайхан нам унтаад түүнийг зүүдлэж байна шүү дээ. Одоо би яах ёстой вэ…Соёлоо чи минь битгий уйл даа. Чамайгаа ингээд хараад сууж байх хичнээн их жаргалтай вэ, чи минь улам хөөрхөн улам ч сэтгэл татам байна. Чинийхээ нүдэнд дулаахан сайхан царай, намайг гэсэн халуун хайрыг чинь мартаж үнэхээр боломгүй юм билээ. Хоёулаа эндээс явья даа, би чамд юм үзүүлье. Тэр хоёр босоод Ханболд хорин дөрвөн цагийн интернет кафе зүглэн алхав. Соёлоо нээрээ гаднаас ирсэнээсээ хойш нэг ч удаа имэйлээ шалгаагүй нь үнэн аж. Соёлоо имэйлээ нээгээд Ханболдоос ирсэн гучин дөрвөн захиаг нэгд нэгэнгүй уншлаа. Ханболд нь түүнд хязгааргүй хайртай хэвээрээ байсан байна, имэйлээ нэг нээж үзэхэд яадаг байна аа…Тэгсэн бол тэгсэн бол… Соёлоо дотор нь бахардсандаа Ханболдын энгэрт наалдан цурхиртал удаан уйллаа. Хувь заяа тоглоод байгаа юм шиг түүний хамаг бүх зүйлийг нь зөрүүлээд байгаа нь юуных вэ… Удаж удаж Соёлоо тайвшраад цагаа харлаа, цаг нэгэнт шөнийн нэг цаг болох гэж байв. Өнөөдөр дэндүү их зүйл болоогүй гэж үү, юутай ч маргааш Соёлоо ажилдаа очих ёстой. Харин нөгөөдөр Төөгөөтэй амралтанд явна гэж тохирсон байдаг. Ханболд түүнтэй хамт байгааг харсан мөртлөө асуух ч үгүй, дурсах ч үгүй байна. Ханболдыг бүрэн дүүрэн ойлголоо. Ханболд нь түүнд эргээд иржээ. Энэ олон жил хайрласан анхны хайр нь нисээд иржээ. Одоо яах ёстой вэ…Ханболдоо би гэртээ харья даа маргааш ажилтай. Тэгэлгүй яахав дээ. Одоохон хүргээд өгье, Ханболд гэрт оруулж өгөөд түрүүхэн Төөгөөгийн үнссэн хацрын нөгөө талд аяархан үнсээд шивнэлээ. Санасан шүү чамайгаа… Соёлоогийн хөл нь гуйвлав. Ханболд аяархан хаалга хаагаад шат уруудан гүйх нь тодхон сонсогдоно. Соёлоо хувцастайгаа орон дээрээ нам уналаа. Тэр маргаашийн өдрөөс айж байв. Маргааш өглөө битгий болоосой, маргааш юу гээч нь болох бол доо.Хангинан дуугарах сэрүүлгийн чимээгээр Соёлоо нүдээ арай ядан нээж орноосоо өндийв. Цаг долоо гуч болж байна, орондоо хоргодох хүсэл их байсан ч, аргагүйн эрхэнд босч угаалгын өрөө орлоо.Ээ бурхан минь өчигдөр орой нилээдгүй уйлсаны гавьяагаар нүд нь бүлцийгээд хавдчихсан, цэлхийсэн нүүр өөдөөс нь харж байв.Тэгнээ тэгнэ хэмээн үглэсээр Соёлоо бушуухан зовхины тос түрхэн, нүүрээ арчилахаар ухасхийв. Ажилдаа улайран суусаар Соёлоо толгой өвтгөсөн түмэн бодлоо нэг хэсэгтээ ашгүй мартчихсан байж. Хоёулаа хамт үдийн хоол идэх үү хэмээн асуусан мэссэж Төөгөөгөөс ирж санааг нь дахин зовоож эхэллээ. Яагаад ч юм нэг л уулзмааргүй, хэд хоногтоо ганцаараа байж бүгдийг сайн эргэцүүлж бодмоор санагдаад байлаа. Найз нь чадахгүй нь ээ, ажлыхантайгаа хурдхан хоол иднэ хэмээн Төөгөөрүү тэр дор нь хариу мэссэж биччихэв. Үгүй ээ тэртээ тэргүй ажлын чинь гадаа ирчихээд хүлээж байна гэсэн хариу ирэхээр нь Соёлоо аргагүй эрхэнд цүнхээ аваад гадагшаа хартал, үнэхээр ажлых нь гадаа Төөгөө ирчихсэн инээд алдан даллаж байлаа. Төөгөөг хараад Соёлоо өөрийн эрхгүй нэгэн зүйлийг анзаарлаа. Урд нь Төөгөө үг дуу муутайхан даруухан залуу л байдаг байсан одоо харин юм л бол инээд алдаж явдаг, амьдралдаа сэтгэл хангалуун яваа нь илт мэдэгдэхүйц залуу болсоныг нь Соёлоо өөрийн эрхгүй анзаарч харчээ. Чамайг санаад болдоггүй ээ. Төөгөө ингэж хэлээд гараас нь хөтлөн ойролцоох хоолны газарлуу зүглэв. Түүний гараас нь халуу дүүгэн Соёлоогийн бүх биеэр нэг л сайхан халуун дулаан илч тархах шиг санагдаж, Соёлоо өөрийн эрхгүй Төөгөөгийн гарт эрхлэн наалдаад алхаж гарлаа. Хоолны газарт ороод элдвийг ярилцан хүлээн сууж байтал гэнэт Соёлоогийн гар утас дуугарав. Хартал танихгүй дугаар байна, утсаа автал сайн уу Соёлоо гэх Ханболдын дууг сонсоод Соёлоо өөрийн эрхгүй сандарлаа. Утсаа таслачихаж чадсангүй сайн хэмээн муухан дуугартал хоёулаа хамт хоолонд орох уу хэмээн урих нь тэр… Үгүй чадахгүй нь, одоо би завгүй байна гэтэл тэгвэл орой ажил тарахад чинь тосно шүү хэмээн зальтай хэлээд Ханболд утсаа таслачихжээ. Төгөлдөр цаанаа л нэг сэжиглэнгүй харж байснаа, хоёулаа амралтандаа явахад хэрэг болох ойр зуурын зүйлээ ажлыг чинь тарахаар цуглуулья хэмээн тулган асуух нь тэр. Соёлоо өөрийн эрхгүй түгдэрлээ, хамт явахсан гэж урд нь хичнээн их мөрөөддөг байлаа. Харин яг одоо бол Төөгөөтэй хамт явна гэдэг арай эртэдсэн шийдвэр гэдгийг сэтгэл дотроос нь хэлээд байх шиг санагдав. Ирэх долоо хоногоос явбал ямар вэ. Соёлоо явмааргүй байна гэж арай ч хэлж зүрхэлсэнгүй. Төгөлдөрийн царай гэнэт хувьсхийгээд явчихав. Яагаад вэ, чи бид хоёр хэдхэн хоногийн өмнө л бушуухан явах юм сан гээд хоног тоолж хүлээж байсан биш билүү. Төөгөөгийн санаанд гэнэт нөгөө Ханболд бууж ирлээ, түүнийг хараад Соёлоо яаж сандарч барьсан тавьсанаа алдаж байлаа даа. Арай Ханболдоос болсон юм биш биз дээ хэмээн асуусан нь жинхэнэ байгаа оносон асуулт болжээ. Соёлоо сэтгэлийнхээ элдэв хувиралыг нууж үнэхээр сураагүй тул бодсон бүхэн нь нүүрээр нь илрээд гарчихаж байлаа. Соёлоогийн нуугдан бултганах харцыг хараад Төгөлдөрийн гэнэт уур нь ч хүрэх шиг болов. Хэдхэн хоногийн л өмнөхөн хайртай хайртай гээд байсан чинь өөр нэг залууг харчихаад, хэлсэн тохирсоноосоо буцаж жаахан хүүхэд хуурч байгаа юм шиг болох нь шив. Чамайг ер нь албадаж авч явах гэж байгаа юм уу хэмээн ширүүхэн хэлээд Төөгөө уурандаа тэр дороо ширээний араас босоод яваад өгөв. Огцом уурласанд нь гайхсан Соёлоо Төөгөө байз л даа хэмээн хойноос нь бостол, аль хэдийн зөөгч бүсгүй дэргэд нь ирээд үглэж гарлаа. Захиалсан хоол чинь гарч байна, юу гэж захиалсан мөнгөө хэн төлөхийн ч гэх шиг эх адаггүй олон зүйл ар араас нь цувруулан уурлаж гарав. Аргагүйн эрхэнд Соёлоо буцаад суугаад Төөгөөрүү залгалаа. Төөгөө харин хойноосоо гүйгээд гараад ирэх байх гээд сэмхэн харж байсан ч хойноос гарч ирээгүйд нь уур нь улам хүрч орхив. Үгүй ер тэгье тэгье, хурдхан явья ямар гоё вэ гээд байгаагүй билүү. Хэдэн жилийн өмнөх гэж нэрлэсэн ганц муу залуу гараад ирэх төдийд амралтаа хойшлуулж байгаа юм чинь, тэр залуу нь уулзая учрая гэвэл манийгаа баяр хөөр дүүрэн хаяад явах юм байна л даа. Төгөлдөрийн сэтгэл хардалтын манангаар алгуурхан дүүрч үл таних тэр залууг болох тусам бачимдаж байлаа. Утсаа хартал Соёлоо залгаж байв. Юунд уурлаав л гэх гэж байгаа биз, явахгүй бол байна л биз хэмээн бодоод алхаагаа түргэсгэн ажилруугаа зүглэн одов. Түүний уур гарах яагаа ч үгүй байлаа. Төгөлдөр утсаа аваагүйд Соёлоо ихэд санаа зовлоо, Төгөлдөрийн түмэн зөв санагдана. Ирсэн хоолных нь нэгийг хагас хугас идээд, нөгөөг нь бүтнээр нь орхиод мөнгөө төлж ажил өөдөө гэлдрэв. Би ер нь ямар муухай хүн бэ, Төөгөөгөө гомдоож орхилоо хэмээн өөрийгөө буруутгаж, түрүүхэн хамт алхаж ирсэн түүнийхээ хайр шингэсэн халуун гарын илчийг нь саналаа. Соёлоо яаран утсаа гарган мэссэж бичив. Миний найз намайг уучлаарай, хоёулаа амралтаа хойшлуулалгүй заавал явна. Найз нь ажлаа тараад ойр зуурын юм бэлдээд харина, маргааш өглөө замаараа намайг дайраад аваад яваарай. Үнсэе Соёлоо хэмээн бичээд явууллаа. Бараг тэр дороо хариу ирлээ, тэгэлгүй дээ чамдаа хайртай шүү. Төгөлдөрийн уур нь гарчээ. Соёлоогийн сэтгэл хөнгөрөөд ажилруугаа яаран орлоо.Ажлын цаг дуусахад эрт гардаг хэсэг бүлэг нөхөд бушуухан гэгч нь шурхийн гарч одлоо. Тэдний хойноос нь Соёлоо дэлгүүрээр ороод эртхэн харихаар гадаа гарч, цээж дүүрэн амьсгал аваад гаргах гэтэл өмнө нь Ханболд гэнэт гараад иртэл сандарсандаа өнөөх агаараа залгиад, өөрийн эрхгүй хэсэг хахаж цацлаа. Ханболд түүнийг хараад ёстой элгээ хөштөл инээв. Нээх том ам ангайлгаад түүнийг хараад, хахаж цацан таг болсон Соёлоог хараад Ханболд инээдээ барьж үнэхээр чадсангүй. Тосно гээд хэлсээр байтал хахаж цацдаг нь юув дээ хэмээн Соёлоогийн ар нурууг нь зөөлхөн цохилоо. Мартчихаж хэмээн үнэнээ хэлэхэд нь Ханболд намайг мартаад байхдаа яадаг юм хэмээн хэдэн жилийн тэртээх шигээ эрхлэнгүй дуугарахад нь Соёлоо өөрийн эрхгүй инээмсэглэж, өдий том залуу болчихоод эрхлээд байгаа юм уу хаашаа юм хэмээн дооглож орхив. Дэлгүүр явлаа хэмээн түүнээс салах гэсэн боловч хамт явна гээд салж өгсөнгүй. Ханболдын нүд нь цаанаасаа очтон гэрэлтээд, Соёлоогийн нүднээс харцаа үл салгахад Соёлоо өөрийн эрхгүй харц буруулан алхлаа. Өдрөөс хойш хоол идээгүй ханиндаа хоол идье, тэгээд чамайг хичнээн санасанаа бүгдийг нь хэлмээр байна, өчигдөр шөнөжин чамайг зүүдлээд тэсч чадсангүй ажлын чинь гадаа сойгдоод зогсож байгаа нь энэ гээд Ханболд үгийн зөрөөгүй ятгаж гарав. Чамайг эрт гараад өгч магад гээд л өдрийн таван цагаас хойш хүлээгээд л байлаа, хүлээгээд л байлаа хэмээн хэлэхэд Соёлоо сэтгэл дотроо аль хэдийн бууж өгсөнөө ойлгожээ. Түүний сэтгэлийн мухарт Ханболдод зориулан үлдээсэн бяцхан оч нь Ханболдыг ярих тусам түүнтэй уулзах тусам, өөрт нь захирагдахгүйгээр бадран асаж байгааг Соёлоо хэдийгээр мэдэрч байвч өөрийгөө захирч нухчин унтрааж үнэхээр чадахгүй байлаа… Яасан дэмий юм хийж хүлээж байдаг юм, за яахав ханиндаа хоол идэж болох л юм харин элдэв дэмий юм ярихгүй шүү, явсан газрынхаа сонин сайхныг л яриарай, тэгээд ч хурдхан хоол идээрэй би ажил ихтэй хэмээлээ. Ямар гоё вэ хаана ормоор байна хэмээн очтон гялалзаж баярласан нүдээр цоо ширтэх Ханболдыг хараад, хаана ч яахав дээ гэж эвлэрэнгүй хэлжээ. Ханболд захиалга өгөнгөө маргааш танайд очно шүү, чи миний дуртай чинжүүтэй салатыг хийж өгөөрэй зөндөө ихийг иднэ шүү хэмээн инээмсэглэн хэлэхэд нь Соёлоо маргааш явах амралтыг дурсан саналаа. Сэтгэл нь яг л буцлаж байгаа мэт. Төөгөөтэй амралтанд явна гээд аль хэдийн хэлчихсэн. Гэтэл Ханболд буруугүй шүү дээ. Би явмааргүй байна, эхлээд өөрөө сайтар бодож шийдэх ёстой. Ханболд багынхаа элдэв дурсамжуудыг сөхөн ярьсаар тэд баахан инээлдлээ. Зөвхөн тэр хоёрт хамаатай дэндүү сайхан, бас хөгжилтэй дурсамжууд дундрах яагаа ч үгүй байв. Ханболдыг дахиад жаахан сууя хэмээхэд Соёлоо нэг их зүйл бодсон ч үгүй толгой дохин зөвшөөрч орхив. Бас жаахан ууцгаалаа. Ярилцах тусам тэр хоёрын бүх л дурсамж саяхан болоод өнгөрсөн мэт, тэр хоёр огт салж байгаагүй мэт сэтгэгдэл өөрийн эрхгүй төрж Соёлоо нэгэнт өөрийгөө захирч чадахаасаа өнгөрсөн байжээ. Тас тасхийн инээлдэх хажуу ширээний хоёрыг эргэн хартал нэг л их таньдаг бүсгүй харагдаад орхилоо. Байз байз энэ чинь. Арай, мөн гэж үү… Гялсхийн тэр дороо дахин эргэн харлаа. Мөн дөө би буруу таниагүй байж, энэ ч ингэж л явах хүүхэн дээ. Ажлынхаа хэдэн залуустай хоёрхон пиво уугаад харихаар тохиролцсон Жавхаа Соёлоог сайтар хараад дор нь таньж орхив. Эхний пивоо дуусах шахаж байсан тэрээр утсаа шүүрэн авч бахтай гэгч нь дор залгалаа. Сайн уу за ажил төрөл сайн уу, чи надад ганц тус бол яаралтай аравхан минутын дотор миний байгаа газар хүрээд ир, асуугаад байх юмгүй ээ миний найз л бол хүрээд ир. Би энд сууж байна. Жавхаа одоо ажлынхаа хэдэн залуусыг ширээнээсээ хөөн явуулах гэж бөөн юм боллоо, олгой хагаравч тогоон дотроо гэгчээр найзыгаа бас арай ч гадны хүмүүсийн дэргэд эвгүй байдалд ороосой гэж хүсэхгүй байгаа нь энэ аж. Хүүе би нэг бүсгүй урьчихлаа, ганцаараа байгаа гээд хэлчихсээн, алив тус бол гэж үглэсээр нөгөө хэдээ хөөгөөд явуулчихав. Амиа бодсон өөдгүй энэ тэр гэж үглэсээр нөгөөдүүл нь дуртай дургүй өөр газар орохоор гарч явж Жавхаагийн санааг амраалаа. Эргээд хартал Соёлоо огтхон ч анзаарсан шинжгүй хацар нь улайсхийн инээлдэж ярилцсаар, бүүр нэг нар нь гарч байгаа мэт санагдсанд дургүй нь хүрч, зажилж байсан бохио түй хэмээн нулимж орхив. Үгүй ер тэр залууг нь хараач, аманд нь орох гээд байж байгааг нь, ёстой бод идсэн боохой аятай сууж байх шив хэмээн зэвүүцсээр сууж байтал Төөгөө орж ирж байгааг олж харлаа. Жавхаа бушуухан гэгч нь тосон очин, түлхсээр яваад ширээнийхээ дэргэд аваачаад дийлсэн баатар мэт Соёлоог гараараа заалаа.Төгөлдөр зог тусан царай нь хүн аймаар барайн хүрэнтэв. Маргааш амралтанд авч явах ойр зуурын зүйл цуглуулж яваа хэмээн бодсоор санаа амар жаргалтай сууж байтал энд ингээд инээгээд сууж байдаг байх нь ээ. Түүнтэй хамт сууж байгаа залуу чинь… Аан нөгөө Ханболд гэгч нь байна. Тийм бий Соёлоо. Төгөлдөр багтрах шахсан уурандаа дийлдэн бараг л ганц алхаад тэр хоёрын ширээний дэргэд очлоо. Одоохон явья Соёлоо… Бондгосхийтэл цочсон Соёлоо Төөгөөг хараад ухасхийн босов. Юу вэ. Арай ч дээ. Хаанаас гараад ирэв ээ. Мэгдэж сандарсан Соёлоо Төөгөөг дагаж явахаар өөрийн эрхгүй цүнхрүүгээ гараа сарвайтал, Ханболд нөгөө гараас нь угз татан буцаан суулгав. Соёлоо сууж бай. Ингэхэд чи ер нь хэн юм бэ…Төгөлдөрийн уур нь дээд цэгтээ хүрч түүнийг нам цохин унагаамаар байсан ч биеэ хүчлэн барьлаа. Би түүний найз залуу нь тиймээс ч түүнийг эндээс аваад одоо явлаа гээд Соёлоогийн сандлын араас цүнхийг нь авлаа. Тийм гэж үү тэгвэл би ч түүний найз залуу, тиймээс Соёлоо эндээ үлдэнэ гэж Ханболд гайхам тайван хэлээд Соёлоогийн бугуйнаас чангаар атгалах нь тэр..Төгөлдөрийн дотор асч байсан гал нь толгой өөд нь гарч, эрүүл ухаанаар сэтгэх чадваргүй болсон мэт санагдаж байлаа. Юутай ч энэхүү залуугийн дэргэдээс Соёлоог дагуулаад гарах юм шүү, дараа нь юу л болвол болог. Соёлоо чи энд үлдэхгүй биздээ, одоохон хоёулаа эндээс явья хэмээн Төгөлдөр тайван байдлаа алдахгүйг хичээн байж өгүүлэв.Соёлоо Ханболдын гарыг нь сэгсрэн тавиулж би явья даа хэмээн шийдмэг дуугараад Төгөлдөрийн урд гарлаа. Ханболд үсрэх шахам сандлаасаа босон ирсэн боловч Соёлоо битгий, зүгээр орхиоч гэсэн мэт гунигтай зөөлхөн харцаар харахад Ханболд өөрийн эрхгүй үг дуугүй буцан суув. Төгөлдөр энэ хоёрыг харц шидэлцэж дуусахыг хүлээсэн ч үгүй. Тэрээр Соёлоогийн гараас барьж чирэх шахам гадаа гарлаа. Хэн нь найз залуу нь вэ гэдгийг одоо энэхүү гөлрөө залуу ойлгож байгаа байлгүй.Соёлоогийн гараас өөриймсөг барин чирэх шахам авч гарсан залууд дийлдсэн мэт санагдаж, Ханболдын зүрх хорслоор дүүрч бачимдсандаа ухаан мэдрэлээ алдтал уумаар санагдан зөөгчийг бушуухан дохиж нэг шил архи захижээ. Соёлоог эргэж гуйсан харцаар хараагүй бол тэр муу навсгар залууг больё гэтэл нь балбаад өгөх байсан юм. Чам шиг муу сайн юманд ч Соёлоог зүгээр өгөөд явуулчихдаг нь биш байхаа. Урд нь нэг алдсан юм одоо дахиад яасан ч алдахгүй, үгүй ер хөтлөөд аваад гарсан нь найз залуу нь гэж бодсон бол том эндүүрэл. Хурим хийгээд аваад суухаар минь хараарай хэмээн Ханболд дотроо бачимдан байж сууж ядлаа. Тэнд бас нэгэн сэтгэл дундуур үлдсэн хүн нь Жавхаа. Төгөлдөрийг дуудахдаа хүрч ирээд тэр хүүхнээ хараад, газар нулимаад буцаад яваад өгнө гээд бодсон чинь юу вэ, салахгүй зууралдаад хөтлөөд гардаг яачихсан тэнэг толгой вэ. Ийм хүүхэнтэй зууралдаад байгаа хүнийг тэнэг гэхгүй ер нь юу гэхийн хэмээн сэтгэлдээ бас бачимдсаар байлаа. Дахиад нэг пиво захилаа. Ядаж байгаад нөгөөдүүлээ хөөгөөд явуулчихсан. Жавхаад гэнэт нэг санаа төрлөө, энэ залуу хараажаар тэр Соёлоо хүүхэнтэй холбоотой нь илэрхий, тиймээс тиймээс…За яасан хө сэтгэл тавгүй юу, намайг Төмрөө гэдэг бас л сэтгэл тавгүй гээд аяга дүүрэн пиво барьсан нөхөрсөг залууг Ханболд гайхан хараад, ширээндээ суу суу хэмээн сандал дөхүүлэн түлхэв. Яг л түүний дутагдаад байсан тамхиар дайлсан тэр залуу дараалан гурван хундага татчихсаны дараа тун ч нөхөрсөг нэгэн болох нь мэдэгдлээ. Ханболд түүнд бас нэгэн хундага захиад, уур архи хоёр нийлээд согтож буй ухаандаа түүнийг бараг л найзаа хэмээн тооцож сууна. Харин Жавхаа уусан дүр зөвхөн гаднаа л үзүүлж байгаад Ханболдыг за залуу минь яагаад хамт сууж байсан бүсгүйгээ булаалгаад явуулчихав хэмээн хэргээр өдөн асуусаар, ихэнх зүйлийг хэлүүлээд авч амжлаа. Тийм байхаа учиргүй дотно суугаад байсан юм. Жавхаа түүнийг нилээд сайн ятгаж гарав. Эр хүн түүнийгээ заавал буцааж авах хэрэгтэй, тийм сайхан хайраа алдчихаад үлдсэн амьдралдаа юугаа бодоод явж байх вэ дээ, эр хүний арван гурван мэхийг бүгдийг нь хэрэглэж байгаад бүсгүйгээ эргүүлээд өөртөө татнаа хө хэмээн Жавхаа ая эвийг нь олон ятгасаар суув. Түүний далд санааг даанч мэдэхгүй Ханболд харин тийм дээ хэмээн согтуу ухаандаа дотроо шазуур зуусаар. Нилээд суучихаад Жавхаа хүнлэг сэтгэл гарган Ханболдыг таксинд суулган өгчихөөд, тэр дороо утсаа гарган Уянгааруу залгажээ.Уянга аль хэдийнэ ажлаа тарж ирчихээд хийх юмаа олж ядан сэтгэл нэг л тогтож өгөхгүй байв. Өнөөдрийг хүртэл Төгөлдөрлүү ярихгүй байх гэж хичнээн ч их тэвчээр гаргасан юм бэ дээ. Төөгөөд өгсөн түүний хайр арилж мартдагдсан нь үгүй, тэр битгий хэл түүнийг буруутай ч гэж огт бодогдохгүй байлаа. Түүний өөр хүнд дурласан нь Уянгааг түүнд хичнээн хайртайгаа мэдэрч ухаарч ав гэж дохио өгсөн явдал ч байсан юм бил үү. Эхний хэд хоног гар утсаа дуугарах бүрд өөрийн эрхгүй горьдон давхийн хардаг байсан билээ, Төөгөөг яагаад ч юм утасдах байх гэж бодогдоод байсан нь худлаа мэдрэмж байж дээ. Төгөлдөрийг санаад тэсэхгүй гар нь утасруугаа яваад ирэхлээр нь ийш тийшээ худлаа утасдаж, түр өөрийгөө аргацаадаг байлаа. Анх салчихад чадмаар ч юм шиг байсан ч, одоо өдөр ирэх тусам түүнийгээ улам ихээр үгүйлэн санасаар байх нь хэцүү. Гэвч одоо дахин юу ч хийж чадахгүй болсон болохоор хоосорсон сэтгэлээ хуурах гэж зурагтын удирдлага бариад, ар араас нь суваг солин бодлогошрон суух ажээ. Гар утсаа дуугарахад хайнга гэгч нь хартал Жавхаа ярьж байна. Ойрд яриагүй юмсан яасан юм бол. Сайн уу Жавхаа сонин юутай байна, юу…Төгөлдөр үү… Тэгээд дараа нь гараад явсан гэнэ ээ. Уянгаагийн зүрх баяр хөөрөөр дүүрэн цохиллоо. Тэрээр яг л чихрээр шагнуулсан бяцхан хүүхэд аятай догдлон баярлаж байв. Найдвар байна, одоо харин сайн бодоод сүүлийн нүүдлээ хийх ёстой юм байна. Түрүүхэн цөхөрсөн байдлаас нь одоо Уянгаад юу ч үлдсэнгүй, түүний нүд очтон гялалзаж, хамаг бие сэтгэл нь хаанаас ч гарч ирсэн нь үл мэдэгдэх эрч хүчээр дүүрэн болсон байлаа. Огло харайн босч аяга дүүрэн өтгөн кофе аягалаад тухтай гэгч нь бодолд автан суув. Хайртай хүнээ эргүүлж авах арга өөрөө гараад ирдэг байжээ. Овоо доо Жавхаа минь, цалингаа буухаар чамайг ёстой зад дайлнаа. Уянгаагийн баяр хөөр цээж дүүрэн цалгилж бараг л Төөгөө нь буцаад ирчихсэн мэт санагдан, нүүрэнд нь тогтсон инээмсэглэл сарниж өгөхгүй байлаа. Соёлоог чирэх шахам гарсан гэнэ ээ. Мэдээж гарсан хойно хүнгүй газар оччихоод муудалцсан л байж таараа. Энэ үеийг л алдалгүй ашиглаж чадвал хайртай хүнийхээ хажууд нь гарыг нь атгасан шигээ жаргаж явахгүй юу даа. Бушуухан муудалцаасай…Төгөлдөр Соёлоогийн гарыг хичнээн чанга базаж байгаагаа ч мэдэхгүйгээр чирэх шахам дагуулсаар гадаа гарцгаалаа. Чи амралтанд авч явах зүйлээ эндээс цуглуулж явна уу. Тэгээд энэ залууг авч явах юм биздээ. Чамд ямар их итгэдэг билээ, чи ийм хүн байсан гэж үү Соёлоо. Төгөлдөр уурандаа багтрах шахан чангаар ярьж байгаагаа анзарсан ч үгүй. Хажуугаар өнгөрөх хүн гайхан харснаа чимээгүй мөрөө хөөн замхарлаа. Соёлоо өөрийгөө өмөөрч хэлэх үг байсангүй, бас айсандаа Төгөлдөрийг тайвшруулах үг ч хэлж чадсангүй. Түүнийг ингэтэл бухимдуулснаа дэндүү муухай хэрэг гэж бодсон ч, нэгэнт болоод өнгөрсөн зүйлийг яаж ч засах билээ. Төөгөө би дөхөж уулзахгүй гэдгээ хэлье гэж сүүлийн удаа уулзаж байгаа минь энэ. Битгий худлаа ярь. Төгөлдөрийн хардсан сэтгэл тайвширсангүй түүний үгийг таслан дайрлаа. Чи надад дэлгүүр орлоо гэж хэлсэн байхаа, би тэнэг хүн шиг гэртээ чамайг бодоод жаргалтай гэгч нь хэвтэж байхад чи харин өөр залуутай дарс шимээд л зугаацаж байснаа худлаа гэж хэлэх гээ юу. Тэр залуу чинь чиний хэн гэлээ. Найз залуу гэлүү. Чи бас өөр найз залуутай юм шив дээ тиймээ. Чи зүгээр л тогломоор санагдаад намайг сонгож авсан хэрэг үү. Хайртай гэлүү. Би чамайг яах хайрлаж байлаа, чамд итгэж чамайг хайрлаж, ганцхан чамруу тэмүүлсэн. Бага наснаасаа дассан бүсгүйгээ уйлуулан орхиод, бүхнийг умартаад ганцхан чамруу зүтгэсэн. Тэгтэл чи дэлгүүр явна гэж хуурчихаад өөр залуутай бааранд цэнгэж суудаг. Энэ чинь яаж байгаа хэрэг вэ… Ярих тусам Төгөлдөрийн уур улам бадран Соёлоог орхин хандсан зүгтээ явлаа. Төөгөө уучлаарай, би дахин уулзахгүй л гэж хэлэх гээд уулзсан шүү дээ хэмээн уйлан байж уучлал гуйх Соёлоотой цуг баймааргүй санагджээ. Одоо би чиний үгэнд итгэмээргүй байна, саяны харсан минь хангалттай. Ямар нүүрээрээ надтай амралтанд явах гэж байсан бүсгүй вэ. Чи миний дурласан Соёлоо биш байна, тэр минь үнэнч бас надад л хайртай бүсгүй байсан. Юутай ч намайг ганцааранг минь орхиод аль хэмээн Төгөлдөрийн уур огтхон ч гарсангүй, том том алхлан гудамжны үзүүр ганцаараа тойрон яваад өгчээ. Дотор нь бачимдаж эргэн тойрон агааргүй мэт санагдана. Сайхан сэрүүхэн хүйтэн бороо цутгаад ороосой билээ. Тэгвэл хаанаас ийм муухай бүгчим халуун байх билээ. Бодохгүй байя ч гэж бодсон тэр залуутай цаанаа л сэтгэл хангалуун инээд алдан суух Соёлоогийн төрх нүдэнд буугаад. Бушуухан гэртээ харьж үзье. Соёлоо чи найзыгаа яагаад гомдоож байгаа нь энэ вэ, чамайгаа ганцхан минийх л гэж жаргалтай явж байсансан. Соёлоо цааш харан том том алхах Төөгөөг гүйцэж очоод ч нэмэргүйг ойлголоо. Түүний уурлаж байгааг урд нь ямар харсан биш дээ. Энэ бүхэнд өөрөө л буруутай. Төөгөөгөө нээрээ дэндүү гомдоолоо. Өөрийнх нь төлөө бүхнээсээ ч татгалзахад бэлэн байсан шүү дээ. Эндээс бушуухан холдоё, араас Ханболд гараад ирж магадгүй. Утсаа салгачихаад гэртээ очиж энэ бүхнийг сайн бодъё, гэхдээ утсаа салгачихвал Төөгөө залгаад буруугаар ойлгож ч магад ерөөсөө унтраахгүй ээ. Төөгөөгийн уур нь гараад гэрлүү ч залгах юм билүү. Ерөөсөө бушуухан гэртээ харья. Соёлоо гэртээ хариад утсаа чагнан удаан суув. Анх удаа Төөгөөгөө уурлуулж, бас гомдоосноо бодохоор сэтгэл нь тавгүйрхээд, өөрөө утасдах уу хүлээх үү хэмээн эргэлзсээр байлаа. Аргагүй шүү дээ, дэлгүүр энэ тэр гэж байхаар анхнаасаа утасдаад үнэнээ хэлсэн бол юунд ингэж. Үгүй тэгээд би гялс Ханболдтой уулзаадхая гэж хэлэх байсан гэж үү. Ханболдыг ямар би ир гэсэн биш гадаа зогсож байсан хүнийг хөөгөөд дийлээгүй юм чинь.Ханболд…Ингэхэд би чинь юу л болоод байна даа. Ханболдыг тас хөөгөөд явуулчихаж болох байсан ч цаанаасаа л хөөх үг гарахгүй байсаар байгаад хамт хоол идэх дээрээ тулсан. Ханболд харин түүний найз залуу гэж түрүүхэн өөрөө хэлчихээд үлдэж хоцорсон шүү дээ. Би одоо яах вэ, Төөгөө яасан ч гомдоож болохгүй, би түүнд хайртай, гэтэл Ханболд гэнэт гараад ирдэг. Энэ хугацаанд Ханболдын буруу байгаагүй ээ. Ядаж эртхэн мэйл энэ тэрээ шалгаж байсан бол хаанаас ийм муухай ацан шалаанд орох билээ. Хичнээн ч цаг хугацаа өнгөрсөн анхны хайр минь, тэр тусмаа ямар ч буруугүй анхны хайрыгаа уулзая гээд ирэхэд хөөгөөд явуулж цаанаасаа чадал хүрэхгүй байна. Гэтэл би ингээд л яваад байх гэж үү. Төөгөө миний төлөө Уянгааг хүртэл орхиж, найз нөхдөдөө ч нэр хүндээ алдсан. Тэр бүхнийг хаян байж миний төлөө тэмүүлсэн хүн шүү дээ. Би ч гэсэн түүнд хайртай нь үнэн юм бол Ханболдтой бүх харьцаагаа таслан байж, түүнтэйгээ хамт байх ёстой. Ханболд бид хоёрын хайр дурлалын шалгуур нь болж байгаа байх, өөрийгөө хүчлээд энэ бүхнийг хамт туулж Төөгөөтэйгээ хамтдаа байх ёстой. Харин Ханболд түүний хувьд баяр гуниг авчирсан нэгэн сайхан дурсамж болж үлдсэн нь дээр. Төөгөөгөө гомдоож яасан ч болохгүй. Маргааш амралтын өдөр. Төөгөө хаалгаа нээгээд намайг зогсож байгааг хараад лав баярлана даа, би уучлалт гуйж дахиж Ханболдтой уулзахгүй гэдгээ хэлээд бид хоёр лавтай эвлэрчихнэ. Соёлоо сэтгэл тайвшран уужирч санаа амран орондоо шурган орж, шийдвэрээ нэгэнт гаргасан хойно Төөгөөтэй бараг л эвлэрсэн мэт санагдаад нам унтаж орхижээ.Өглөө сэрээд л нам унтсанаа Соёлоо мэдлээ, гараа сарвайн гар утсаа тэмтэн олж цагаа харвал аль хэдийн арван цаг өнгөрч явна. Төгөлдөр дээрээ очьё. Соёлоо үсрэн босч ус буцалгагчаа залгаад, угаалгын өрөөрүү чиглэн усанд орохоор чиглэв. Уснаас гараад ирэхэд бие нь хөнгөрөөд сэтгэл нь цаанаа л тайван сайхан болсон мэт санагдаж, дуу аялсаар аяга цай ууж толины өмнө хэсэг эргэлдээд, өөрийнхөө хайртай жижигхэн цүнхээ бариад гадаа гаран алхаж өглөө. Өнөөдөр сайхан өдөр болох нь ээ.Төөгөө хаалгаа нээгээд намайг хараад яаж баярлах бол, эсхүл уур нь гарахгүй тунирхаад хэсэг зогсох юм болов уу, тэгвэл тас тэвэрч аваад чихэн дээр нь уруулаа наагаад сэтгэлээсээ уучлал гуйна даа. Миний Төөгөө ухаантай намайг уучлана тэгээд ирэх долоо хоногт хоёулаа амралтанд яваад өдөржин бие биедээ эрхэлнэ дээ.Соёлоо алхсаар яваад Төөгөөгийн гэрийн гадна ирлээ, урд нь гэрт нь орж үзээгүй ч гэлээ орц хаалгыг нь сайн мэдэх болохоор шатаар дээшээ гүйх шахам гараад хаалганы гадна нь амьсгалаа жаахан дарав. Цаг хартал арван нэгэн цаг тавин минут. Цүнхээ нээж жижиг толио гарган нүүрээ сайтар ажиглаж, хэсэг сөрөвгөр үсээ аятайхан илж чихнийхээ араар хийгээд хаалга аяархан тогшиход зүрх нь анх түүнийг хараад догдлон цохилж байсан шигээ түг түг хэмээн хүчтэй цохилж байгааг мэдэрлээ. Гараад ирэхлээр нь шууд л хайртай гээд л тэврээд авья, тэгээд Төөгөө уурлана уу баярлана уу өөрөө мэдэг, би л лав тавихгүй тэврээд байна. Хэдхэн удаа зөөлөн тогшсоны дараа хаалга онгойход Соёлоо инээмсэглэн толгой өргөн харлаа… Ай… Онгорхой хаалганы хоёр талд зөөлөн дуу алдах чимээ зэрэг гарчээ. Тиймээ, хэн хэн нь цочирдсон хэдий ч аль нь чангаар дуу алдсангүй. Хаалганы цаана нойтон гараа алчуураар арчиж байгаа Уянгаа зогтусан түүнрүү ширтэж байх нь тэр… Нүүрэн дээрх инээд нь хоромхон зуур арчигдан алга болж цонхийн цайрах Соёлоог хараад Уянгаа үнэхээр цочирдлоо, энэ Төөгөөгийнд хойноос нь ирж зүрхэллээ гэж үү… Уянгаа гялс эргэн хаалгаа тэр доор нь хаалаа. Үүднээс холдон хоёр алхаад шил асуусан хүн байна, Төөгөө шил ч юм уу хуванцар сав байна уу хэмээн тайван асуусаар галтогооны өрөөг чиглэн, хоосон хэвтэх ундааны хуванцар савыг аван үүдрүү буцан эргэв. Зөөлөн сандал дээр залхуутай суусан Төгөлдөр ар араас нь суваг солин шил асуугч этгээдийг өчүүхэн ч сонирхсонгүй ээ. Хаалга хаагдсан ч Соёлоо хөдлөж чадахгүй дороо зогссоор л байв. Нүдэнд нь өөрийн эрхгүй нулимс дүүрэн цийлэгнэж сэтгэл нь хардалтын галанд шатах шахам дүрэлзлээ. Одоо л түүнийг Ханболдтой хардаад уурлаад байсан Төөгөөгийн сэтгэл хичнээнээр шаналж байсныг ойлгожээ. Уянгаа ирчихжээ, Уянгаа Төөгөөгийнд түүнтэй хамт байна. Би хожимджээ, би өөрөө Төөгөөгөө гомдоосон, би өөрийнхөө хайрыг өөрөө булшлаад хаячихлаа. Би хожимджээ…Хаалга дахин нээгдэж Уянгаа гарч ирэв. Түүний харц тайван бас гунигтай байлаа. Соёлоо чи эндээс яв даа, урд шөнөжин Төгөлдөр бид хоёр ярилцаж хоносон. Бид бие биенээ ойлгосон бас би түүнийг уучласан. Одоо бид бүхнийг шинээр эхлэхээр шийдсэн, чи Төөгөөг үнэхээр гомдоосон байна шүү дээ. Би чамд итгээд Төөгөөг чамтай орхисон. Гэтэл чи түүнийг голд нь ортол гомдоож байдаг. Одоо түүнийг зовоохгүй байя гэж бодож байгаа бол дахин түүнтэй уулзах хэрэггүй, хойноос нь хөөцөлдөх хэрэггүй. Түүнийг чи ямар нүүрээрээ харах билээ. Төөгөө надад бүгдийг нь ярьсан, тиймээс ч одоо бид хоёр хамтдаа байна. Соёлоо чи эмэгтэй хүн шүү дээ, бүсгүй хүний уян зөөлөн сэтгэл гаргаж бид хоёрыг тайван орхиоч. Одоо бид хамтдаа тайван байхыг л хүсч байна. Баяртай Соёлоо. Уянгаа нам дуугаар хэлсэн үгээ дуусгаад хаалгаа онгойлгон орохдоо, ундааны хуванцар сав сэмээрхэн орхиод хаалгаа хаасныг ажиглах тэнхээ Соёлоод байсангүй. Өөрийн эрхгүй мэлмэрэн урсах нулимсаа арчин Уянгаагийн хэлэх үг бүрийг чимээгүй сонслоо. Түүнд Төөгөөд ч, Уянгаад ч гомдох сэтгэл төрсөнгүй, өөрөө Төөгөөг хуураад Ханболдтой уулзсан нь чин үнэн болохоор өөртөө гомдохоос өөр аргагүйг мэдэрч байлаа. Соёлоо биеэ барихыг хичнээн хичээвч, урсах нулимс түүний нүүрийг тэр аяар нь бүрхсээр байгаа тул мэгшүүлэх уйлахгүйг чармайсаар шатаар алгуур доошлон буулаа. Уянгаа…Одоо Соёлоо түүнд хичнээн их атаархана вэ, тэр Төөгөөтэй нь хамт байгаа, тэр бүү хэл үүрд хамт байна гэж бодоход толгойгоо хага цохиод ч өөрийгөө уучлаж чадмааргүй санагдав... Хаалга хаагаад Уянгаа бага зэрэг тайвширлаа. Соёлоог ингээд хүрээд ирнэ гэж арай л бодсонгүй, бас ч зоригтой хүүхэн байна шүү. Би жаахан л удсан бол нэг мөсөн бүх зүйл балрах байлаа шүү дээ. Үнэндээ өглөө арван нэгэн цаг болж байхад Төөгөө нэг л танил цохих хаалганы чимээгээр гүйн очиж хаалгаа тайлсан байжээ. Соёлоо уучлал гуйгаад ирж байгаа юм биш байгаа гэж тэрхэн зуур бодол төрж, харайх шахам хаалгаа онгойлгосон нь тэр байв. Уянгааг хараад сэтгэл нь гонсойсон боловч сайн уу хэмээн жаргал дүүрэн инээмсэглэх түүний өөдөөс сайн гээд өөрийн эрхгүй мушийн инээмсэглэхээс өөр арга олдсонгүй. Уянгаа өөриймсөг гэгч нь хаалга түлхэн хажуугаар нь орон барьж ирсэн зүйлээ Төгөлдөрт өгөөд, гэрт нь ирэхдээ өмсдөг өөрийнхөө гэрийн шаахайг хайхыг хараад Төгөлдөрийн сэтгэл улам ч гунигтай болох мэт өөрт нь санагдлаа. Би үүнийг уул нь хүсээгүй шүү дээ…Төгөлдөр өрөөндөө ороод ямар ч зорилгогүй зурагтын суваг сольсоор суулаа, удалгүй Уянга хойноос нь орж ирээд түүний сэтгэлийн тавгүй байдлыг доор нь ажиглаад мэдэж орхив. Хичнээн ч жил хамт байсан туршлага билээ дээ түүнийг яаж сэргээхээ Уянгаагаас өөр хэн мэдэх билээ. Хөгжилтэй яриа дэлгэн инээд алдан түүнийг царайчлах Уянгаагийн чин сэтгэлийн халуун илчийг Төгөлдөр өөрийн эрхгүй мэдэрч суулаа. Түүний сэтгэлийн баргар гуниг, Ханболдыг үзэн ядах, Соёлоог хардах шаналал бага багаар сэмрэн арилж нэг мэдэхэд Уянгаагийн элдэв яриаг чих тавин сонсон сууж байв. Нэг бодлыг сайхан тайвшрах ч шиг. Ер нь Уянгаагийн хажууд л ийм өөртөө итгэлтэй, сэтгэл амар тайван байдаг байсан юм биш биз…Гэхдээ л Төгөлдөр гар утасруугаа хялам хялам хийхээ мартсангүй ээ. Соёлоо арай ч дээ, хүн санаатай юм бол эрхгүй нэг уучлал гуйгаад мэссэж ч болтугай бичдэггүй юм байхдаа. Арай өдийд нөгөө Ханболдтойгоо… Төгөлдөрийн уур нь дахин багтрах шахан сэдэрлээ. Уянгаа өлсөж байна, хоёулаа гадагшаа гарч нэг сайхан хоол идэцгээе. Уянгаагийн сэтгэл тогоо дүүрэн сүү хөөрөх мэт дэврэн, баяр хөөрөөр өөрийн эрхгүй бялхлаа. Тэгэлгүй яахав, найз нь сүү аваад ирсэн галтогоонд цай тавьчихсан. Сайхан цай уучихаад гарч хоол идье, одоохон. Уянгаа цай буцлахыг хүлээнгээ дуу аялан аяга угааж байтал хаалга зөөлөн түг түг хийн тогшихыг сонсов. Уянгаа алчуур авч гараа арчингаа хаалгаа нээгээд, цочирдсондоо өөрийн эрхгүй дуу алдсан нь тэр байжээ. Уянгаа буцлаж байгаа цайгаа аягалан одоо болтол удирдлага эргүүлэн суугаа Төөгөө дээр очин суулаа.Цайгаа уучихаад хоёулаа гарах уу даа. Түрүүхэн гунигтай харцаар Соёлоод элдвийг учирлаж байсан Уянгаагийн төрхнөөс мөр ч үлдээгүй байх нь тэр.Харин энэ үед Ханболд зориг шийдвэр дүүрэн энэ өглөөг угтаж байлаа. Урд орой нилээд хэтрүүлээд уучихсанаас толгой нь ар дагзаараа ангас ангасхийн нилээд хүчтэй хатгуулж байсанд өтгөн кофе нэг аягыг уучихаад, орон дээрээ толгой салаавчлан жаал хэвтэв. Өчигдөрийн явдлыг нэгэнтээ эргэцүүлэн бодож, яах аргагүй үлдэн хоцорсондоо шаралхан эгдүүрхэнэ. Тийм бий вий, хажуунаас хөтлөөд явсан нь хожсон гэж байгаа бол эндүүрч залуу минь. Хэн нь Соёлоогийн гарт хуримын бөгж зүүсэн нь хождог байхгүй юу. Чамайг хотод орж ирэх сураг ч гараагүй байхад би Соёлоогийн анхны хайрын эзэн болчихоод хөтлөлцөж явсан юм шүү. Хайраараа ч тэр, учирах заяагаараа ч тэр Соёлоо минийх л болох учиртай. Тэртээ тэргүй өөр бүсгүйг харах нүд миний хувьд аль хэдийнэ хаагдчихсан. Миний Соёлоо цэцгэнд, тэр тусмаа сарнай цэцгийн баглаанд маш их дуртай шүү дээ. Ханболд толгойныхоо өвчнийг ч үл хайхран орноосоо үсрэн бослоо. Бурхан түүнд илгээв үү гэлтэй, гайхалтай сайхан санаа түүний толгойд орж иржээ. Соёлоо арайхийн гадаа гарч замын хажуугаас таксинд суун гэрийн зүг бушуухан явлаа. Хурдхан л гэртээ харьж сэтгэлээ онгойтол цурхиран уйлмаар санагдана. Одоо түүнд уйлахаас өөр сэтгэлээ тайвшруулах арга байсангүй. Замдаа гар утсаасаа Төгөлдөрийн утсыг тэсэлгүй арчин хаяв. Яах юм, харагдаад залгамаар байгаа юм чинь. Соёлоо гэртээ ороод орон дээрээ сунан унаж, өөрийнхөө дураар удтал уйллаа. Уйлахаар дотор онгойдог гэж аргагүй л үнэн юм даа. Нүдээ бүлцийтэл уйлж дотроо жаахан ч болов онгойлгоод Соёлоо цай уухаар бослоо. Гар утасных нь хонх жингэхэх дуугаар ухасхийн шүүрэн автал харин Ханболд залгаж байна. Үгүй ер залгаж л байг, хэрэгтэй үед хаяж алга болчихоод одоо хүнийг хорлож байгаа юм шиг гэнэт гарч ирдэг. Ханболд хэд хэд залгасан боловч Соёлоо утсаа ер авсангүй. Бид шөнөжин ярилцаж хоноод бүхнийг эхнээс нь эхлэхээр шийдсэн гэх Уянгаагийн үг сэтгэлээс нь гарсангүй. Аргагүй дээ, Төөгөөгийн итгэлийг энэ олон жил Уянга л алдалгүй явж ирсэн. Гэтэл миний байж байгаа царайг, өөр залуутай наргиж байж улаан цайм баригдаа биз дээ. Өөрийнхөө мууд өөрийнхөө шийдвэргүй, тэвчээргүй зангаас хайраа алдсан хүн хохино хэмээн өөрийгөө хичнээн зүхэвч Соёлоогийн сэтгэл тайвширч өгөхгүй л байлаа. Төөгөө одоо надад итгэхгүй л дээ, голоо тасартал гомдсон байх. Одоо Уянгааг сонгочихоод байхад би дахин тэр хоёрыг үймүүлээд яахав, анхнаасаа л бид хамт байх тавилангүй байж дээ. Гэхдээ Соёлоогийн сэтгэлийн мухарт Төөгөө ямар амархан Уянгаатай эргээд нийлчихдэг юм, надтай дахин уулзаад эцсийн минь үгийг сонсчихгүй яавдаа хэмээх бодол гомдол төрүүлсээр байлаа. Бараг цагийн дараагаас Ханболд дахин залгаж гарав. Төвөгтэй юм, Соёлоо гар утсаа бушуухан салгаад хаясан боловч хаалгыг нь түн түн хэмээн хүчтэй нүдэж эхэллээ. Мэдээж Ханболд л биз Соёлоо хаалга руугаа гүйн очиж хэн бэ хэмээн ууртай дуугартал Ханболд байна гэх нь тэр. Яах гээд байгаа юм онгойлгохгүй шүү. Соёлоо дурангаараа хар л даа. Соёлоо ууртай хэдий ч хэрэгт дурлан дурангаар хартал, гайхалтай сайхан улаан сарнай цэцгийн баглаа байлаа. Хэдийгээр үнэхээр гоё байсан ч Соёлоо би авахгүй ээ, наадахаа аваад явж үз хэмээн хаалганы цаанаас хашгирч орхив. Энэ намайг цэцгэнд дуртайг мэдэж байгаа болохоор хаалгаа нээнэ гэж санаж л дээ. За тийм байж, тэгвэл ганцхан ширхэг шархны хуруу лент байвал өгчих, орж ирж байгаад хаалганы доорх зэвтэй хадаасанд зүсээд хаяачихлаа. Битгий худлаа яриад бай, худлаа хэлж хаалга тайлуулах гэж байна. Ханболд шаналангуй дуугаар хаалганы завсараар ёолж үнэн дээ зүссэн хэсгээр нь цус асгараад байна, итгэхгүй бол дурангаар харуулая л даа. Соёлоо тэсэлгүй үнэмшин хаалгаа тэр дор нь тайлж, яасан вэ аль хуруу вэ хэмээн асуутал Ханболд инээд алдан энэ хуруу хэмээн зүрхрүүгээ зааж зогсож байлаа. Өө муу худалч хэмээн Ханболдын гараас нэг сайн чимхэж аваад Соёлоо хаалгаа хаах гэсэн боловч, Ханболд хөлөө тээглүүлээд авсангүй. Соёлоо миний цэцгийг авчих л даа, тэгээд болоо би явлаа хэмээн Сёолоог царайчлан гуйсаар зогсов. Хэрвээ авчих л юм бол би утасдахгүй, хаалга үүдийг чинь ч балбахгүй яваад өгнө. Тэгээд чамайг надруу залгахаас нааш чамд яасан ч төвөг болохгүй амлая хэмээн гуйх Ханболдыг хараад Соёлоо жаахан зөөлрөв. Би чамруу залгахгүй л дээ, за яахав баярлалаа сайхан цэцэг байна, одоо харин утасдаад хаалга балбаад байхгүй гэсэндээ хүрнэ биз. Хүрэлгүй яахав нээрээ шүү, харин энэ хоёрыг хамт аваад унших юм бол шүү дээ гээд Ханболд бэлэг дурсгалын дэлгүүрүүдэд зардаг гоёмсог цөөхөн цаастай дугтуйнаас хоёрыг сарвайх аж. Соёлоо инээд нь хүрч энэ хоёр чинь юу юм хэмээн шоолонгуй асуухад төв царайлсан Ханболд миний чин сэтгэлийн үгс байгаа юм аа гээд, баглаа цэцэг барьсан гарт нь хүчээр бариулж за би явлаа, чамдаа хайртай шүү гээд Соёлоог гэр нь оруулаад хаалгыг нь хаалаа…Сарнай цэцгийн анхилуун үнэр тойрон анхилуун үнэрээ түгээн, түрүүхэн уурлаж суусан Соёлоогийн сэтгэлийг жаахан ч гэсэн тайтгаруулах мэт. Савтай бүлээхэн усанд цэцгээ хийж ширээн дээр тавиад, сандал татан хажууд нь суухад цэцгийн тансаг үнэр цаанаа л нэг ялдамхан сэтгэл сэргээм үнэртэнэ. Ханболдын бариулсан хоёр хөөрхөн дугтуйг хартал сайтар наасан гадна талд нь 1, 2 гэж дугаар тавьсан байгааг хараад өөрийн эрхгүй инээд алдлаа. Нэгдэх дугаарыг нь эхлээд унш гэж байгаа юм байхдаа зайлуул. Соёлоо захиаг задлаад эхлээд хайхрамжгүй гүйлгэн харсанаа, дараа нь өөрийн эрхгүй шимтэн уншиж гарав. Анхны хайрын дурсамжийн хамаг сайн сайхан бүхнийг хоёр дугтуйны найман хуудас цаасанд, Ханболд өөрийн саргархан бичгээр дүүртэл нь дурсан бичсэн байлаа. Заримыг нь он жилүүдийг Соёлоо өөрөө ч мартсан байж. Зарим газар нь элгээ хөштөл инээж, зарим газар нь өөрийн эрхгүй уйлсаар захиаг нэгд нэгэнгүй дуустал нь уншжээ. Барагцаагаар нэг сарын дараа ажлын нь ресепшин охин Соёлоог үүдэнд хүн уулзая гэж байна хэмээн утасдахад гаран очвол Уянгаа зогсож байхаар нь жигтэйхэн их гайхаж орхив. Сайн уу хэмээн цовоо дуугарах Уянгаагийн хариуд сайн хэмээн дуулдах үгүйтэй мэндлээд, асуусан харцаар ширтэн чимээ аниргүй зогслоо. Чамайг Төгөлдөрлүү залгасаныг чинь мэдсээн, гэхдээ чамтай нэг баяртай мэдээгээ хуваалцах гэж ирсэн юм гээд Соёлооруу нэгэн цаас гарган сарвайлаа. Соёлоо би жирэмсэн болсоон, одоо гурван долоо хоногтой гэж эмч хэлсэн. Биднийг бодоод дахин Төөгөөрүү битгий утасдаарай гуйж байна. Соёлоо сарвайсан цаасыг нь үзсэн ч үгүй, баяр хүргэе гэхээс өөр үг дуугаралгүй өрөөрүүгээ чиглэн Уянгыг орхин одов. Хэдийгээр эргэн харахгүй өөрийн замаар алхана гэж шийдсэн байсан ч гэлээ, Уянгад битүүхэн атаархах сэтгэл төрөхийг мэдэрчээ. Уянгаа гадаа гараад гүн амьсгаа авлаа, өнөөдөр цалин бууна. Жавхаатай Төөгөө гурвуулаа уулахаар болсон. Зад наргина даа, түүний ийм баяртай байгааг ажлынхан нь гайхан цаашлуулна. Уянгаа эцсийн алхамаа амжилт дүүрэн хийлээ. Одоо Соёлоо яасан ч Төөгөөрүү залгаж чадахгүй, харин Төөгөө Соёлоог яриагүй цагт түүнрүү ч бас залгахгүй ээ. Тиймээ энэ бүхний эцэст хайртай залуугаа өөрийнхөө хажууд үлдээж чадлаа, амиа ч өгөхөөс буцаагүй хайр нь хажууд нь байхаас өөр ямар жаргал байхав дээ. Уянгаа Соёлоод үзүүлэх гэж байсан цаасаа базаж хаяад сэтгэл тэнүүн ажилдаа оров. Үгүй ер жирэмсэн гэнэ шүү, Уянгаа бахтай мишээгээд өмнөх ажлаа эрчтэй гэгч нь хийж, оройн цэнгээнийг тэсэн ядан хүлээж байлаа. Ээ дээ миний энэ толгой юу, ажилладаг лХанболд ятгасаар байгаад Соёлоог дагуулан аав ээж дээр нь зусланруу нь хамт явлаа. Удахгүй зуслан орох дөхөөд, гол явж ганц нэг юм угаая хэмээн гэрийнхэн ярилцаж байтал тэр хоёр очсон байжээ.Соёлоогийн ээж Ханболдыг хараад хөөр баяр дүүрэн болж мэнд усаа мэдэлцэн, Ханболд зориуд авч ирсэн бэлэг сэлтээ өгөн ээж хүү хоёр шиг л сууцгаана. Ээ хэлээд ирэхгүй манай энэ Соёлоо юу хэмээн ээж нь шогшрон, гал түлж шинэ цай хэмээн сүйд майд болов. Харин аав нь төдийлөн нүүр өгөх янзгүй тамхиа баагиулан, за хүү хаагуур сурч байгаад ирэв дээ хэмээн ёжлонгуй гэгч нь өгүүллээ.Соёлоог гэрийн гадаа сүүдэрт сууж байхад Ханболд хойноос нь хөлсөө арчсаар гарч ирлээ, аавын шалгалтыг сандарч байж давлаа шүү хэмээн үглэсээр ирэх түүнийг хараад Соёлоогийн инээд хүрч элгээ хөштөл инээж орхив. Болж, өглөө их маяглаад хувцас сольж өмсөөд байсан юм, ингэж хөлсөө асгаруулах гээд л маяглаад байсан юм байгаа биз.Тэр өдрөөс хойш Соёлоо Ханболд хоёр бие биенийхээ гэрээр ирэн очин амьдарсаар. Ханболдын өндөр настай ээж нь Соёлоог хараад бөөн баяр болж аль хэдийн бэр охинд тооцох болжээ. Ханболд нэг сар орчим амраад, удалгүй нэгэн яаманд ажилд орж, Соёлоотой хамт шинэ ажлын амжилтын төлөө хундага өргөн хэсэг найз нөхдийн хамтаар баярлаж амжсан байв. Удалгүй намрын шар өдрүүд эхлэж Соёлоо өөрийн ажлдаа шамдан, урсан өнгөрөх цаг хугацааг анзаарахыг ч хүссэнгүй ээ. Хааяа нэг Төгөлдөрийн тухай бодох боловч, өөрийгөө хүчлэн цааш элдвийг лавшруулан бодохоо зогсоож орхино. Тэгээд ч хажууд нь байнга Ханболд байж элдвийг бодох завдал ч үгүй байлаа. Нэг л мэдэхэд зургаан сар гаруй хугацаа өнгөрчээ. Ханболд тэр хоёр байр худалдан авч тусдаа гарахаар шийдэн, энд тэнд очин байр сонгон үнэ хаялцсаар бараг нэг сарыг өнгөрөөхөө шахав.Сүүлдээ ч бүүр ахин дахин явахаас залхах тийшээ хандаж байтал ашгүй аль алины сэтгэлд нийцсэн, үнэ нь боломжийн байр тааралдсанд туйлын их олзууран баярлаж, худалдан авахаар шийдээд Ханболдынх руу явж байлаа. Хэдхэн өдрийн дараа нь байрныхаа ордероо авч бөөн баяр болон, найзуудаасаа тусдаа сэмээрхэн баяр хийе хэмээн хөтлөлцөн алхсаар, орох дуртай амттай хоолтой ресторанруу орохоор завдан дэргэд нь иртэл гэнэт Ханболд зогтусан зогсоход Соёлоо гайхан Ханболдруу харлаа. Ханболдын дийлсэн гайхуулсан, бардам мэт харцыг хараад тэр зүгт нь толгой эргүүлтэл, бас л тэр хоёрыг хараад зог туссан Төгөлдөр Уянгаа хоёрыг олж харлаа. Төгөлдөр…Урдын адил төлөв түвшин, даруу зантайг илтгэсэн тайван амгалан царайтай тэрээр нэг гараараа Уянгааг түшин явж байлаа. Төгөлдөр Соёлоо хоёр өөрийн эрхгүй бие биеэ эгцлэн ширтэв. Ханболдын гарт атгуулсан Соёлоогийн гар жирсхийх мэт болсон нь тас атгасан Ханболдод мэдрэгдлээ. Ханболд Соёлоогийн гарыг атгасан хэвээрээ үг дуугүй рестораны хаалгыг зүглэн алхлав. Харин Соёлоог ширтэх Уянгаагийн харц нь зөөлөрч, найрсаг ч гэмээр болсон байгааг Соёлоо харж амжлаа. Уянгаагийн гэдэс нь үл ялиг томорч 3-4 сартай болов уу гэж багцаалдахаар жирэмсэн харагдаж байгаа нь өөрт нь тун ч их зохисон харагдаж байлаа. Ердөө дөрөвхөн сартай байна шүү дээ… Уянгаа хайртай хүнийхээ үрийг хэвлийдээ тээж баяр жаргал, итгэл найдвар, ирээйдүй гэрэлтэн гялалзсан нүдээр Соёлоог миний гэдсийг хараачээ гэсэн харцаар ширтэж байлаа. Тэдний хэн нь хэнтэйгээ ч дуугарсангүй ээ. Төгөлдөр Уянгаагийн гарын зөөлөн түшсэн хэвээрээ зөрөн өнгөрөхөд Соёлоо өөрийн эрхгүй эргэн харлаа. Харин Төгөлдөр түүнийг л хүлээж байсан мэт өөдөөс нь зөөлөн инээмсэглээд, алгуурхан гэгч нь зөрөн өнгөрөн оджээ. Энэ инээмсэглэл урд нь Соёлоогийн гэрийг нь олохоор хаа байсан зусланд нь ирчихээд, түүнтэй цуг уулын оройд хамтдаа гарч инээмсэглэж байсан элгэмсэг, дотно бас хайр нэвт шингэсэн танил инээмсэглэл мөн байгааг Соёлоо зүрхээрээ мэдэрчээ. Бас сэтгэл нь амрах мэт санагдав. Удахгүй Ханболд тэр хоёр тусдаа гарч байрандаа орно, Төгөлдөрийн анхны хүүхэд нь ч бас төрөх нь. Гэхдээ дотоод сэтгэлдээ бие биеэ мартахгүй дурсан санаж, тэр дурсамж нь гэгээхэн бас дулаахан хайрын мэдрэмжийг мэдрүүлсээр байх болно гэдгийг хэн хэн нь харцаараа ярилцан ойлголцсон байлаа.Ханболд ширээнд тухлан суугаад, Соёлоог эгцлэн удаан ширтлээ. Яасан бэ. Зүгээрээ, зүгээр л хармаар санагдаад. Соёлоо чиний нэр чинь хүртэл дуудахад хөөрхөн энхрий нэр шүү. Ай даа Соёлоо гэж сайхан нэр шүү… Соёлоо давхийн цочин Ханболдруу дүрлийн ширтлээ. Ханболд түүнийг анзаарсан шинжгүй гарыг нь зөөлөн илбэсээр.
Соёлоогийн дотор уужран уртаар амьсгал авч, инээмсэглэн Ханболдруу харлаа.
Тиймээ тэр энэ сонголтондоо харамссангүй ээ, зүүдний тэр нэгэн учрал нь зөвхөн Ханболдыг нь эргүүлэн дуудсан ч юм бил үү…
No comments:
Post a Comment